“ಮತ್ತೂ ಒಂದು ಸಂಗತಿ ತಿಳಿಯಿತು. ಏನೆಂದರೆ ನಟನ ಕಲಾವಿದರಿಗೆ ‘ಸುಭದ್ರಾ ಕಲ್ಯಾಣ’ ನಾಟಕದ ಹಾಡುಗಳನ್ನ ಕಲಿಸಿದವರು ಪರಮಶಿವನ್ ಸರ್ ಅವರು ಎಂದು. ಆದರೆ ಅವರು ನಿರ್ಗಮಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಪರಮಶಿವನ್ ಅವರಿಂದ ತರಬೇತುಗೊಂಡ ನಟರಿಗೆ ಹಾರ್ಮೋನಿಯಂ ಸಾಥ್ ನೀಡಲು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಬಂದವರು…”

“ತಾತನ ನೆನಪು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಕಾಡಲು ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಅವರು ತಾವು ನಾಟಕ ಕಲಿಸಲು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದ ಸ್ಕ್ರಿಪ್ಟ್ ಗಳನ್ನ ಒಂದು ಟ್ರಂಕಿನಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಅವರು ನಿರ್ಗಮಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಅದನ್ನ ಯಾರೂ ತೆರೆದಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾರ್ಮೋನಿಯಂನಿಂದ ಅವರ ನೆನಪು ಹೆಚ್ಚು ಒತ್ತರಿಸಿ ಬಂದದ್ದರಿಂದ ನಾನು ಆ ಟ್ರಂಕ್ ತೆರೆದೆ. ತಾತ ಕೈಯಾರೆ ಬರೆದು ಜೋಪಾನವಾಗಿ…”

“ಅದೊಂದು ವೃತ್ತಿ ನಾಟಕ ತಂಡ. ದಿನನಿತ್ಯ ನಾಟಕ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಡೆಯಲೇ ಬೇಕು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅದು ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡಿನ ಕಾಯಕ. ನಾಟಕ ಮಂದಿಯೇನು ಪ್ರೇಮಕ್ಕೆ ಹೊರತೆ..? ಒಮ್ಮೆ ನಾಟಕ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಅದು ರಾಮಾಯಣ ನಾಟಕ. ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ರಾಮಾಯಣದಲ್ಲಿ ಸೀತೆಯನ್ನ ಅಪಹರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವವನು ರಾವಣ. ಆದರೆ ಆ ವೃತ್ತಿ ನಾಟಕ ತಂಡದಲ್ಲಿ..”

ರಂಗಭೂಮಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಅದಮ್ಯ ಒಲವು ಮೊಳೆತರೆ ಸಾಲುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಹಿಂದೆ ಕಂಡ ಮತ್ತು ಈಗ ಸದ್ಯದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿರುವ ರಂಗದ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ ನಟನಾಗಬೇಕು, ನಟಿಯಾಗಬೇಕು ಅಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ನಿರ್ದೇಶಕರ ಬೈಗುಳಗಳನ್ನ ನುಂಗಿಕೊಳ್ಳುವ ಶಕ್ತಿ ಇರಬೇಕು. ತಾಳ್ಮೆ ಅಗಾಧವಾಗಿರಬೇಕು. ಇನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಕನಾಗಲು ಹೊರಟರೆ ಗುಪ್ತಗಾಮಿನಿಯಾಗಿ ಮೂದಲಿಕೆ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಒಬ್ಬ ನಿರ್ದೇಶಕನ ಆರ್ಟ್ ಫಾರಂ….”